Je moet er wat voor over hebben. Bijna 40 km fietsen om op sollicitatiegesprek te komen. Dat mogen we al een prestatie noemen. Tijdens het gesprek is snel duidelijk dat de gewenste leerlingenplek nu niet te realiseren valt. We zijn het daar beiden over eens. En nu, weer 40 km terug, zonder resultaat? We praten verder, laten de wens om een opleiding in de zorg te volgen los.
De jongeman, ik noem hem vanaf nu Bas wil weer graag aan het werk en weet waar zijn kracht ligt. We kijken naar wat wel mogelijk is. De affiniteit met ouderen, hen stimuleren in de zelfredzaamheid. Mooie uitdaging toch?
Die dag komen we niet tot een besluit. Wel ga ik mijn best doen om een werkervaringsplek intern te regelen. Bas verdient deze kans. En niet, omdat hij ook nog een lekke band krijgt op weg naar huis.
Bas kan door deze kans ervaren hoe het is om extramuraal en intramuraal werkzaam te zijn. Na een aantal mails en telefoontjes, eindelijk groen licht. 3 weken meewerken in een team van de thuiszorg. Samen kennismaken, verwachtingen uitspreken, afspraken op een rij zetten en een evaluatiemoment plannen. Na 3 weken concluderen dat dit niet is, waar hij gelukkig van zal worden. En plezier in je werk, staat voorop. Bas wil wel kwijt dat het contact met de cliënten en collega’s prima was, hij heeft veel gezien en geleerd. Hij had deze ervaring niet willen missen.
En zo gaat Bas intramuraal aan de slag, 3 weken meelopen in een verpleegtehuis. Met de teamleider worden duidelijke afspraken gemaakt, de werktijden zijn aangepast en de taken zijn afgebakend. Bas moet even wennen aan zijn takenpakket, hij zou meer willen. Na een goed gesprek, gaat Bas nog fanatieker aan de slag. Het lijkt erop alsof hij al maanden hier werkt. Zijn collega’s zien de inzet en waarderen het enthousiasme. De drie weken vliegen om.
We zitten wederom aan tafel. Een duim omhoog, een brede glimlach. Een moment, waaraan ik nog vaak terug denk. Bas kijkt tevreden terug en wil vooruit. De drie weken meekijken, worden omgezet in een overeenkomst van 3 maanden. Zo kan Bas routine ontwikkelen en zich de zorg nog meer eigen maken. De wens om een opleiding te volgen blijft. Stap voor stap is het motto.
Met trotse tevredenheid laat ik Bas nu los. Hij kan, met ondersteuning van de collega’s alhier, nog vele meters afleggen. Zijn fiets staat buiten trouw te wachten, ze brengen elkaar op het juiste pad.